ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΠΕΤΟΥΣΕ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ

Το αγόρι είναι το αγόρι, και το κορίτσι είναι το κορίτσι, και είναι καλοκαίρι, και είναι στο νησί, και οι δυο τους είναι δώδεκα χρονών. Και δεν θέλουν να ξέρουν, δεν θέλουν να σκέφτονται, δεν θέλουν τίποτε μα τίποτε άλλο από τον κόσμο, και από τη ζωή, και από τους άλλους. Τίποτε. Θέλουν μόνο να σκαρφαλώνουν στους βράχους και να πλατσουρίζουν στα νερά. Θέλουν να γεμίζει το δέρμα τους αλάτι, και τα μαλλιά τους άμμο. Και στα δάχτυλά τους να στάζει ζουμί από καρπούζι. Γιατί είναι ωραίο να είσαι αγόρι εκεί, στα δώδεκά σου, και είναι ωραίο να είσαι κορίτσι, πάλι στα δώδεκά σου. Είναι ωραίο να ’ναι καλοκαίρι, και να ’στε στο Νησί. Και είναι ωραίο, ακόμα πιο ωραίο, εκείνη να ’χει ένα σύμπαν στα μάτια και να σαλεύει στο στόμα της μια παγωμένη φωτιά.

Και είναι ακόμα πιο ωραίο όταν εκείνη, το κορίτσι,
μπορεί να π ε τ ά ε ι.

Ένα βιβλίο για τη δύναμη της αγάπης, για τη φιλία, τα όνειρα, την τέχνη, τα καλοκαίρια… και για όλα τα κορίτσια που πετούν.