ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ

Πάντα υπήρχαν φράσεις στο ημερολόγιό μου, αναφορές στο “κορίτσι του Σ.”, στο “κορίτσι του 58”. Από τα είκοσί μου, σημειώνω “58” στα διάφορα προσχέδια βιβλίων μου. Είναι το κείμενο που λείπει πάντα, που μετατίθεται πάντα γι’ αργότερα. Το άφατο κενό.

Η Annie Ernaux επισκέπτεται το παρελθόν της τότε που, δεκαοχτάχρονο κορίτσι, κατακλύζεται από επιθυμία και πόθο. Σήμερα ανακαλύπτει πως η ντροπή, η ταπείνωση, η προδοσία και συνάμα η αυτοπεποίθηση και η χειραφέτηση, αποτελούν την απαρχή του συγγραφικού της βίου.

ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ
Ένα βιβλίο που σαγηνεύει, με την ακρίβεια και τη δύναμή του, που αποδίδει τις σωματικές αισθήσεις και τις συγκινήσεις μιας έφηβης αλλοτινής εποχής.
Le Monde des Livres

Η γραφή της Ernaux είναι βαθιά, ακριβής, περίτεχνη. Η ίδια γίνεται ένας ντετέκτιβ όπου παθιάζεται με ένα δυσεπίλυτο μυστήριο: το μυστήριο του δικού της παρελθόντος.
The New Yorker

Η Ernaux αφηγείται το παρελθόν για να το καταλάβει, πρωτίστως συναισθηματικά, και να δείξει τι αντιπροσωπεύει αυτό το παρελθόν στο σήμερα. Η ατομική εμπειρία, δηλαδή η δική της ζωή, παρουσιάζεται μέσα σε μια γενικότερη κοινωνική και ιστορική κατάσταση έτσι ώστε τα βιβλία της να αποκτούν τη συλλογική διάσταση της βιωμένης ιστορίας. Από την άποψη αυτή το «autobiographie impersonnelle» μπορεί να διαβαστεί και ως «διαπροσωπική αυτοβιογραφία» ή «συλλογική αυτοβιογραφία».
Νίκος Μπακουνάκης, Lifo